Nad tym teraz pracuję...

Pomyślałam, że mogę dzielić się z Wami fragmentami powieści, nad którymi aktualnie pracuję. Będę to robiła właściwie z dwóch powodów. Po pierwsze, mam nadzieję, że ten podsycany ogień ciekawości będzie się w Was tlił nieprzerwanie. A po drugie, liczę po cichutku na motywującą łapkę w górę.

Tym razem mam dla Was fragment Namiętności pachnącej terpentyną... To już moje ostatnie szlify... Ostatnie!

- Czy pani nowa powieść jest odzwierciedleniem pani tęsknot?

- Nie. Moja nowa powieść nie opowiada o mnie. Żadna z moich powieści nie opowiada mojej historii. One opierają się o moje przeżycia, ale nie opisują ich. Nie uważam, żeby moje życie było na tyle intrygujące, a już pewnością, by mogło fascynować, żeby umniejszać wartość tego, co się dostaje od losu na rzecz przeżywania czyjegoś życia. Jest to historia pisarki, której dotąd poukładane życie ulega zupełnemu przewartościowaniu.

- A co chce nam pani pokazać, oddając w nasze ręce właśnie taką historię? Bo zakładam, że będzie to historia inna niż wszystkie? Dotąd pisała pani powieści, powiedziałbym, przygnębiająco życiowe. Nie głaskała pani, nie oszukiwała. Czy teraz zaskoczy nas pani czymś innym?

- Sądzę, że tak. Tym razem przygotowuję historię, która jest jak wulkan emocji, doznań i optymizmu. Tym razem wyplątuję moich bohaterów z problemów, dodaję im empatii i  odwagi, popycham w ramiona życia.

Słuchałam swoich słów i powoli docierało do mnie, co robił Wiktor.

- Szanowni państwo- zaczęłam świadoma, że kilkanaście par oczu wpatruje się we mnie czekając na kolejną wskazówkę, drogowskaz, który wskaże im drogę.- Życie jest jak kielich, z którego każdy ma prawo czerpać tyle, na ile pozwala mu jego pragnienie. Jeśli czujecie państwo ogromną potrzebę życia, wasze łyki będą nacechowane zachłannością, chęcią poznawania. Jeśli nie macie odwagi, a dodatkowo doznawaliście przykrości, bólu i cierpienia, wasze kielichy będą wciąż pełne. Należy cieszyć się życiem, choć czasem nie jest nam do śmiechu. Ale mamy je tylko jedno! Nie warto pogrążać się w rozpaczy, oddawać się wspomnieniom i rezygnować z życia. Ono zostało nam dane, by cieszyć. Każdego dnia pomalutku powinniśmy pić je małymi łyczkami, bo może tylko takie są nam dane, albo zachłannie, czerpać głęboko i odważnie. To zależy już od państwa…

Westchnęłam głęboko, bo zrozumiałam, co chciałam przekazać zebranym w sali. Kiedy skończyłam mówić, wokół jeszcze przez chwilę panowała cisza. Jakby wszyscy potrzebowali chwili, by odnieść moje słowa do swojego życia. 

A może jakiś fragmencik Andromedy?

– Naprawdę nie wiem, co ta dziewczyna w sobie ma. – Podenerwowana Oliwia kręciła głową z dezaprobatą i dyszała ciężko, ponownie wkładając w usta lizaka. Zawsze miała ich spory zapas w plecaku. Powtarzała, że jest od nich uzależniona, dlatego dotąd nie sięgnęła jeszcze po inną używkę. Kiwała przy tym wymownie głową, krytykując w ten sposób Judytę i jej uległość wobec nałogu palenia papierosów.

– Daj spokój. Spotyka się z Szymonem, a skoro reaguje w ten sposób, to jej związek do najbardziej udanych raczej nie należy.

– Wydaje mi się, że on już dawno ją pogonił. Pamiętasz tą sprawę z narkotykami w ubiegłym semestrze?

– Nie. I nie chcę zaprzątać sobie tym głowy. Tak samo jak nie chcę, żeby ktokolwiek kojarzył mnie z Szymonem. Mamy tylko przeczytać i opracować lekturę. Oli, przynajmniej ty odpuść i nie doszukuj się drugiego dna w naszej dość jasno określonej relacji. Łączą nas Rozmowy z katem i koniec. Temat ciężki, ale gotowa jestem zrobić wszystko sama i udostępnić mu moją pracę, byleby tylko nikt nie tracił czasu na niepotrzebne rozmyślania. Jest przystojny, ale – jak mawia Tyler Joseph– nie należy ufać ludziom zbyt idealnym. A ja nie potrzebuję towarzystwa, mam przecież tatę, ciebie, Eleonorę… – Wyliczała na palcach. –, I to wystarczy. Na pewno nie zamierzam stać się dla kogokolwiek zagrożeniem.

Zwróciła się twarzą do przyjaciółki. Ta słuchała jej przez moment. Za chwilę jednak pobladła i uniosła spojrzenie nieco wyżej, ponad głowę Judyty.

– No nie. Tylko nie to… – Judi zacisnęła powieki i czekała.

– Ty i zagrożenie, Judyta?

Niski głos Szymona zadźwięczał w końcu tuż za nią.

– Owszem. Właśnie zostałam zaatakowana przez twoją różową landrynę. Dlatego byłabym wdzięczna, gdybyś wytłumaczył jej, że wspólna lektura to nie stosunek oralny i zamkniemy sprawę.

– Jesteś jakaś spięta, Judyto. – Szymon opuścił oczy i pospiesznie przeczesał palcami nieco za długie włosy. Czyżby się zawstydził?

Zaskoczona Judyta przechyliła głowę na bok. Co zatem robił z nią wieczorami? – zaśmiała się w duszy.

– Poza tym, ta różowa landryna nie jest moja i nie mam wpływu na to, co robi. Oto twoja książka. Byłem w bibliotece i wypożyczyłem dwie. Ile czasu potrzebujesz, by ją przeczytać? – Wyciągnął w jej stronę rękę i potrząsnął trzymaną książką.

Judyta przeniosła osłupiałe spojrzenie z niego na książkę, potem znowu na niego.

– We wtorek będę gotowa.

– Mamy miesiąc.

– Im szybciej przez to przejdziemy, tym lepiej. Nie mam czasu na zabawy.

– Jak wolisz. Możemy pominąć zabawę.

Judyta już otwierała usta, by odeprzeć atak tego przemądrzalca, kiedy spojrzała na Oliwię. Ta stała z pochyloną głową i obracała w ustach patyczek od lizaka. A miała przy tym niebywale rozanielony wyraz twarzy. Co się z tymi dziewczynami dzieje? – przemknęło Judycie przez myśl. – Czy one wszystkie powariowały?

Znowu spojrzała na Szymona w nadziei, że dozna jakiegoś nagłego olśnienia i odkryje to coś, co tak zawracało w głowach dziewczynom z jej klasy. On zaś stał przed nią, z dłonią wciąż wyciągniętą w jej stronę i wyglądał dobrze. I tyle, po prostu dobrze. Wyższy od niej o głowę, z burzą przydługich, kręcących się za uszami i wchodzących w oczy włosów w kolorze piasku, co przywodziło jej na myśl wokalistę The Doors, Jima Morrisona, którego uwielbiała. Nie dała się jednak zwieść pozornemu zauroczeniu włosami. Wyjęła z jego dłoni książkę i przesunęła opuszkami palców po szorstkich krawędziach jej kartek.

– We wtorek będę ją miała przeczytaną.

– W takim razie do wtorku. Omówimy wtedy szczegóły pracy nad nią.

 Namiętność pachnąca terpentyną.

- Zdążymy wrócić na czas?

- Sabina, zaufaj mi. Zdążymy wrócić. To zupełnie niedaleko.

Rzeczywiście nie oddaliliśmy się zbytnio. Wiktor zabrał mnie w przepiękne, malownicze rejony Beskidu Niskiego. Jak urzeczona wpatrywałam się w mijany krajobraz. Piękne doliny, łagodnie wznoszące się ku niewysokim górom, i skrywające u ich podnóży nieliczne skupiska wiosek, skradły moje serce. Stare cmentarze, zapomniane przez ludzi i czas, wymuszały na człowieku ciszę i szacunek. Powietrze tych przybytków, bo zatrzymaliśmy się na dwóch, spośród wielu, jakie widziałam, zdawało się pachnięć przeszłością. Poszczerbione kamienie, litery na postumentach wytarte przez czas przypominały o tym, co było nieuchronne. W tych szczególnych miejscach wydawało mi się, że nie słyszę szumu wiatru ani śpiewu ptaków. Otaczający nas szmer, był dla mnie jak szept wdzierającej się bezpośrednio do mózgu modlitwy. Czułam się tak, jakby dusze ludzi spoczywających na tych cmentarzach rozmawiały z nami, zaintrygowane obecnością obcych, zainteresowane naszym szacunkiem i ciszą, szeptały, dzieliły się swoimi historiami, tymi ich fragmentami, których nie zdołano za życia opowiedzieć.

Na Wiktorze ta wyprawa chyba również wywarła głębokie wrażenie. Właściwie nie rozmawialiśmy. Dotykaliśmy kamieni, przykucaliśmy z twarzami przysuniętymi blisko do kamiennych płyt z nadzieją na odczytanie, choć fragmentów wyrytych nań nazwisk. Od czasu do czasu słyszałam dźwięk pracującego aparatu. Kiedy odwracałam głowę, Wiktor bezgłośnie poruszał ustami wypowiadając słowa przeprosin.

W końcu dotarliśmy do celu. Wiktor wyjął z bagażnika swojego auta stolik i dwa krzesła a widząc mnie stojącą nieopodal i rozglądającą się dookoła, postawił je przy mnie. Od razu zasiadłam podekscytowana i wyjęłam swój komputer. Nie zastanawiałam się długo. Moje działania były, jak instynkt. Potrzebowałam w tamtej chwili tylko miejsca, żeby usiąść i zapisać to wszystko, co mi pokazał. Czułam, że muszę przelać moje myśli na papier bez względu na to, czy wykorzystam te wrażenia w tej, czy innej powieści. Po prostu musiałam zacząć pisać. Wsłuchana w otaczające mnie szmery leśnego gwaru, zapomniałam na moment o obecności Wiktora, nie zauważałam jego utkwionego we mnie spojrzenia, ciepłego uśmiechu ogrzewającego twarz i blasku w oczach, który towarzyszył mu podczas przygotowywania posiłku. A robił to wszystko na jednym z trzech wielkich, płaskich kamieni ułożonych pośrodku polany, na której zatrzymaliśmy się. Ja siedziałam w niewielkim oddaleniu od centralnego punktu, dokąd słońce docierało już zaledwie kilkoma drżącymi promieniami, przedzierając się przez gałęzie starych, bardzo wysokich drzew. Wiktor zaś siedział w słońcu i co jakiś czas unosił głowę znad kuchenki, którą zabrał ze sobą, rozglądając się dookoła i nasłuchując. To było chyba zawodowe przyzwyczajenie. Tak oceniłam jego ciągłe skupienie i powłóczące po najbliższej linii drzew spojrzenie. Ten szczegół zaobserwowałam zdecydowanie wcześniej i nawet postanowiłam zapytać go o to, ale jakoś dotąd nie znalazłam ku temu odpowiedniej chwili.

Zerknęłam za siebie, szukając go. Siedział na kamieniu z nogą podciągniętą pod siebie i podpierał głowę na ramieniu. Widząc, że szukam go, machnął mi ręką i wsunął w usta kawałek chrupiącej papryki. Uśmiechnęłam się. Nie potrafiłam ukryć ogromnej radości, jaką sprawił mi tą wyprawą, czym równocześnie zaskarbił sobie moją ogromną wdzięczność.

Wróciłam do pisania. Czas zwolnił, moje życie i jego rozterki znowu odsunęły się na dalszy plan, zapomniałam o Jakubie, jego młodych i silnych ramionach porywających mnie w swoje zachłanne objęcia, zapomniałam o otulającym wspomnieniu mojego męża, przyjemnym zapachu panującym w moim domu. Liczyła się ta chwila i słowa wypływające nieprzerwanie spod moich palców. Stałam się narzędziem, którego zadaniem było przekazanie czytelnikowi tego, co ten odległy a miejscami nawet zapomniany kawałek świata miał do pokazania. Stałam się kompatybilną z płynącymi myślami świadomością, która przetwarzała dostrzeżone obrazy i ubierała je w słowa, by dotrzeć do grona tych, którzy kiedyś zechcą te miejsca zobaczyć, cieszyć się nimi zupełnie jak ja właśnie czyniłam. To było dla mnie w tamtej chwili istotą, kwintesencją mnie.

Skończyłam. Podekscytowanie wirujące we mnie ulotniło się zastąpione poczuciem satysfakcji i spokoju.