Pięć pytań do.... Edyty Świętek

Wpadłam na pomysł przybliżenia Wam sylwetek polskich pisarek i pisarzy w formie krótkiego wywiadu. Jest to pięć pytań, na które raz w tygodniu będą odpowiadali nasi rodzimi twórcy. Na rynku wydawniczym, pośród dostępnych wielu zagranicznych pozycji, znajdziemy perełki polskiej literatury, które nie tylko dorównują, ale niejednokrotni przewyższają literaturę zagraniczną.
Przeciwstawiam się stwierdzeniu Stanisława Jachowicza, jakobyśmy chwalili cudze swojego nie znając.
Znamy i chwalić będziemy.


Gościem pierwszego kwietniowego poniedziałku jest Edyta Świętek.
Autorka poczytnych romansów, historii obyczajowych oraz sagi, której fabuła została umiejscowiona w realiach historycznych. Jeśli jeszcze nie czytaliście książek tej polskiej autorki, to najwyższy czas, by nadrobić to niedopatrzenie. W historiach Edyty znajdziecie bowiem coś więcej niż samą wizję autorską i literacką fikcję. Wystarczy usiąść wygodnie i zacząć czytać :-)

1 Co zainspirowało Cię do pisania?
Trudno mówić o konkretnej inspiracji, ponieważ od najmłodszych lat marzyłam o tym, by zostać pisarką. Można więc powiedzieć, że był to proces trwający niemalże od zawsze.
Zaczęło się oczywiście od czytania – bardzo szybko poznałam litery i w wieku trzech lat płynnie czytałam. Z biegiem czasu przestało mi to jednak wystarczać. Odkąd tylko pamiętam, lubiłam bawić się w „pisanie książek”. W dzieciństwie zużywałam zeszyty niemalże w hurtowych ilościach, tworząc bajeczki z tekstem oraz obrazkami. Jednoosobowo byłam wtedy pisarką, ilustratorką, wydawcą i kolporterem własnych opowiastek. Bardzo żałuję, że do chwili obecnej nie zachował się ani jeden zeszyt – byłaby cudowna pamiątka.  Niestety, gdy byłam nastolatką, włączyła mi się ostra autocenzura, która nakazała zniszczenie moich prac.
Przez całe lata podejmowałam próby przeniesienia na papier myśli krążących w mojej głowie, lecz zazwyczaj kończyło się to fiaskiem – brakowało mi czasu i cierpliwości. Dopiero w ostatnim dziesięcioleciu zdołałam wypracować wystarczająco dużo samodyscypliny, aby nie przerywać zaczętej pracy. Pisanie pochłania bowiem mnóstwo czasu, i chodzi tutaj nie tylko o samo utrwalenie tekstu na nośnikach elektronicznych, lecz również o wielokrotne czytanie, sprawdzanie, nanoszenie poprawek, a także przemyślenia nad sposobem prowadzenia fabuły.
Myślę, że do pisania trzeba dojrzeć. Doświadczenia życiowe pozwalają spoglądać na świat ze znacznie szerszej perspektywy. Łatwiej jest pisać o np. macierzyństwie lub małżeństwie, a nawet o miłości, gdy zna się temat z autopsji.

2 Miłość, namiętność, ludzkie wybory, watki kryminalne – który temat jest Ci najbliższy książkach?
W powieściach, które tworzę, lubię sięgać po różnorodną tematykę. Mamy więc sporo do czynienia z miłością: zarówno tą romantyczną, jak i macierzyńską. Na relacjach damsko-męskich bazują powieści „Cienie przeszłości”, „Tam, gdzie rodzi się miłość” lub „Tam, gdzie rodzi się zazdrość”. O potrzebie przeżycia głębi uczuć rodzicielskich opowiadam w historii „Miód na serce”. Często w powieściach odwołuję się też do przyjaźni – jednej z najpiękniejszych więzi, jakie mogą zaistnieć pomiędzy ludźmi. Tutaj za przykłady mogą posłużyć powieści „Cappuccino z cynamonem” - swoista kwintesencja babskiej solidarności, lub „Wszystkie kształty uczuć” – opowieść, w której dominującą rolę odgrywa przyjaźń boleśnie doświadczonej życiowo kobiety z mężczyzną, który choć jest nieszczęśliwie zakochany, pozwala, by ukochana widziała w nim brata i przyjaciela.
Ponieważ jestem autorką powieści społeczno-obyczajowych, tematyka ludzkich wyborów, interpretacja zachowań czy motywy postępowania stanowią dla mnie wielki potencjał twórczy. Nie uciekam przed łączeniem ze sobą gatunków, wręcz przeciwnie, doskonale bawię się, gdy mogę przeplatać wątki historyczne lub miłosne z kryminałem.
Jakiś czas temu postanowiłam dopuścić do głosu jeszcze jedno moje zainteresowanie i osadzić powieść obyczajową w wydarzeniach historycznych. Owocem tej pracy są dwa cykle: saga „Spacer aleją Róż” oraz jej luźna kontynuacja „Nowe czasy”. Pierwszy tom tego drugiego cyklu ukazał się pod koniec października. Premiera drugiego tomu przewidziana jest na początek przyszłego roku.

3 O czym są Twoje powieści?
Najkrócej mówiąc: o życiu takim, jakie ono jest. Pełnym upadków i wzlotów. Chwil radosnych i smutnych. O miłości, cierpieniu i zwyczajnych, ludzkich namiętnościach. Pominąwszy wzmiankowane wcześniej romanse, staram się pokazywać życie w bardzo realistyczny sposób - bez zbędnych upiększeń i idealizowania postaci. Generalnie lubię, gdy moi bohaterowie nie są jednoznacznie źli lub dobrzy. Wychodzę bowiem z założenia, że w każdym człowieku tkwi zarówno pierwiastek dobra jak i zła, natomiast to, który z nich w większej mierze zostanie dopuszczony do głosu stanowi fenomenalną bazę dla kreowania różnych historii.

4 Opisując losy swoich bohaterek, bohaterów, chcesz pokazać czytelnikowi, że miłość, uczucia, oddanie siebie drugiemu to zabawa, czy coś poważnego w życiu?
Staram się uciekać od schematu, że literatura tworzona przez kobiety ma służyć wyłącznie rozrywce. Każda moja powieść prócz fabuły posiada także coś, co nazywam drugim dnem, czyli głębsze przesłanie, mające na celu skłonienie czytelnika do jakiejś refleksji. I tak w powieści „Noc Perseidów”, której motywem jest watek spełniających się lub niespełnionych marzeń, zachęcam do refleksji nad tym, czy warto dążyć do realizacji swych mrzonek za wszelką cenę. Czy idąc po trupach do celu, nie krzywdzimy umyślnie bądź niechcący innych osób, czy nie płacimy zbyt wielkiej ceny za realizację pragnienia? Czy nie przychodzi czasami taki moment, gdy należałoby odpuścić?
Nawet w romantyczniejszych powieściach mojego autorstwa można znaleźć czytelny przekaz, że uczucia nie mogą stanowić przedmiotu zabawy. Ukochana osoba jest żywa istotą z krwi i kości. Posiada emocje, własne marzenia i aspiracje, których nie wolno lekceważyć. Miłość stanowi wielką potęgę i, jak pokazuje historia, niejednokrotnie stawała się zarzewiem wielkich konfliktów.



5 Pisanie której powieści stanowiło dla Ciebie największe wyzwanie? Jeśli pojawiły się jakieś trudności, to w jaki sposób sobie z nimi poradziłaś?

Z całą pewnością największym wyzwaniem jest napisanie pięciotomowej sagi, której akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Dość trudne jest dostosowanie języka dialogów do zmieniającej się mowy potocznej. Nasz sposób wysławiania się nieustannie ewoluuje, co szczególnie mocno widać w ostatnich dekadach. Do tego jeszcze dochodzi podłoże historyczne i społeczne, które musi być oddane w wiarygodny sposób – bez przekłamań. Nie jest łatwo wpleść postaci fikcyjne w prawdziwe wydarzenia, ale zależało mi na tym, aby rodzina Szymczaków nie pozostawała wyłącznie biernymi obserwatorami zachodzących przemian.

Pięć pytań do... Zuzanny Arczyńskiej

Wpadłam na pomysł przybliżenia Wam sylwetek polskich pisarek i pisarzy w formie krótkiego wywiadu. Jest to pięć pytań, na które raz w tygodniu będą odpowiadali nasi rodzimi twórcy. Na rynku wydawniczym, pośród dostępnych wielu zagranicznych pozycji, znajdziemy perełki polskiej literatury, które nie tylko dorównują, ale niejednokrotni przewyższają literaturę zagraniczną.
Przeciwstawiam się stwierdzeniu Stanisława Jachowicza, jakobyśmy chwalili cudze swojego nie znając.
Znamy i chwalić będziemy.

Dziś prezentuję Wam wywiad z Zuzanną Arczyńską. Osobą, która dawno zyskała mój szacunek za swoją otwartość, odwagę w głoszeniu wyznawanych teorii i książki jakie pisze. Mama, gospodyni domowa, żona, na co dzień pracuje i pisze. Nietuzinkowa osobowość i barwna postać.  Reszty dowiecie się poniżej. Zapraszam.





Co jest dla ciebie naprawdę ważne w życiu?

Mamy godzinę na odpowiedź? Jak się rozkręcę to szybko nie skończę. :)
Kiedy byłam nastolatką myślałam, że najważniejsza jest przyjaźń i że nigdy się nie skończy, ale kończyły się jedna po drugiej i to było przygnębiające. Choć nigdy nie czułam się samotna, było mi ich żal, ale życie nieubłaganie idzie dalej i gdy coś się kończy, coś innego się zaczyna. Teraz wiem, że to, co nazywałam przyjaźnią niekoniecznie nią było, a wakacyjne znajomości często kończą się gdy zadzwoni szkolny dzwonek i takie tam nastolatkowe przemyślenia, o których teraz opowiadam swoim córkom.
Potem dorosłam do miłości i wydawało mi się, że nic nie jest na świecie ważniejsze od niej. Tylko, że wtedy nie wiedziałam jeszcze, że jest jej tyle rodzajów: miłość romantyczna i erotyczna, czyli do partnera, filia czyli miłość do przyjaciół,  czy agape – oparta na zasadach i zawsze pomimo wszystko, czy storge skierowana w stronę rodziny i przynależności (to ta idiotka która sprawia, że  kobiety pozwalają sobą pomiatać, wysyłają paczki do więzienia swoim oprawcom, wyrodnym dzieciom i wychowanym przez siebie bandytom.) Grecy są mistrzami w nazywaniu rodzajów miłości, warto się od nich uczyć. Wciąż nie wiem tylko jak nazywa się zdrowa miłość do samego siebie. 
Teraz myślę, że ważny jest spokój i rodzina. Dzieci są najważniejsze na świecie no i jeszcze więzi. Na nowo odkrywam istnienie cudownej rodziny, którą przez lata zaniedbywałam i dobrze mi z nimi. Potrzebna jest równowaga. Mam wspaniałych przyjaciół w których istnienie nie uwierzyłabym jeszcze kilka lat temu, bo przecież są z Internetu, więc nie mogą być prawdziwi. Rozumiecie mnie prawda? Mam też cudownych sąsiadów, sympatyczną pracę i chodź chciałabym pracować wyłącznie w domu, cieszę się tym, co jest.
Ważne jest by dbać o samą siebie. Brzmi to egoistycznie, ale bez tego nie będziemy szczęśliwi. Kiedy mama o siebie dba, dzieci uczą się, że ważne jest zdrowie i dobre samopoczucie wszystkich członków rodziny, a nie tylko dzieci. Czasem trzeba odpocząć nawet od najbliższych, ukraść dla siebie kilka godzin, mieć czas.  Warto spędzić go dla odmiany z dorosłymi bądź w samotności. I pod żadnym pozorem nie mieć z tego powodu wyrzutów sumienia.   
Żyjemy w czasach pozorów. Nie dajcie się zwieść. Pozorne jest niemal wszystko. Nie pozwólcie, by takim stało się Wasze szczęście. Człowiek ma prawo dążyć do tego, by było mu dobrze, ale nie pogubcie się, to nie w kasie jest spokój, to nie za pieniądze kupicie przyjaźń, to nie mamona zapewni Wam zdrowie. Musimy wszyscy o siebie dbać. Nie mówię o fanatycznym i nagłym przewrocie, o zmianie w życiu wszystkiego, o rzuceniu wszystkiego co nie jest eko itp. Nie. Ale róbcie coś dla siebie. Lubicie owoce?  Sprawcie sobie przyjemność, kupujcie owoce. Czujecie zmęczenie? Połóżcie się spać w dzień i nadróbcie braki. Wasz organizm podziękuje Wam za spadek stresu, więcej snu, czy dodatkowe naturalne witaminy. Małe rzeczy są ważne. Czasem lampka wina, innym razem spacer, choćby i nocą. Dawajcie sobie małe prezenty.  Zasługujecie na to, by siebie kochać i o siebie dbać. Pamiętajcie, że żeby pokochać innych ludzi, należy zacząć od siebie. Kto zna słowa: „Miłuj bliźniego swego jak samego siebie”? Ten Jezus to był mądry facet – zacznijcie od siebie, pokochajcie siebie. To milowy krok na drodze do własnego szczęścia.
 
Gdybyś mogła cofnąć się w czasie i zmienić jedną rzecz w swoim życiu, co by to było?

Jedną? Szkoda, że tylko jedną. Zmieniłaby parę. Ale skoro trzeba wybrać uczyłabym się w liceum. No bez przesady! Tróje zawsze były spoko. Nie mówię, że przykładałabym się do wszystkiego, bo kiedy Twój ogólniak, jak mój choszczeński jest położony niemal na plaży, to dużo większą frajdą było siedzenie na pomoście, palenie fajek i pisanie wierszy i listów niż słuchanie fizyczki czy matematyczki. Żałuję, że dziś nie jestem w stanie porozumieć się komunikatywnie w żadnym

  języku obcym. W podstawówce był rosyjski – zapomniałam, w liceum niemiecki na poziomie tak żenującym i z taką ilością germanistów, że nie będą tego komentowała, pamiętam słowo które wymawia się rotkepsien i znaczy Czerwonego Kapturka, no i był cudowny francuski.
To ten język jest tym, czego żałuję. Serio, gdybym mogła zmienić jedną rzecz naprawdę przyłożyłabym się do nauki francuskiego a nawet znienawidzonej gramatyki. A tak prześliznęłam się przez maturę i pamiętam jedynie: „ja nie mam co na siebie włożyć”, czyli  kultowe zdanie każdej kobiety stojącej przed szafą. Potem miałam jeszcze angielski w medyku, ale zaczynałam od podstaw przy osobach, które miały już maturę z tego języka, więc łatwo było się zniechęcić. To taki życiowy błąd, przed którym bardzo bym chciała ustrzec swoje dzieci, bo bez znajomości żadnego języka podróżowanie po bądź co bądź wolnej Europie pozbawionej granic jest kłopotliwe i budzi niepotrzebny strach.

Podobno czytasz poezję?

Tak. Czytam i lubię. Dawno temu pisałam wiersze, ale były słabe i nastolatkowe. Potrafię docenić dobre wiersze i na pierwszy rzut oka wiem, bo czuję, co jest dobrą poezją, a co jest po prostu kawałkiem prozy rozpisanym na linijki po to, by udawało wiersz. Ciekawe jest to, że nasz system edukacji uczy nienawidzić poezji. A przecież współczesna jest często ciekawsza od wykładanej starej. Gdybym miała do wyboru barokowy sonet pełen sztucznych upiększeń i współczesny tekst piosenki Świetlickiego, czy Kaźmierczaka wybiorę zawsze to co współczesne, bliskie mi i bez udziwnień.
Uważam, że mnóstwo cudownej poezji jest w tekstach rapowej kapeli 3W, z przyjemnością obserwuję kilka cudownych pań na FB i wierzę, że kiedyś wszyscy docenimy wiersze i nie będziemy ich mylić z rymowankami typu disco polo. Tylko najpierw musi się zmienić w Polsce edukacja. Niemieckie dzieci w podstawówce czytają jedną książkę rocznie, ale rozkładają ją na czynniki pierwsze u nas lektury są zbyt nudne i jest ich za dużo. Do tego do przerobienia są „wiersze” np.: Rymkiewicza, który o poezji nie ma pojęcia, a pisze jak Broniewski dla Stalina – na zlecenie rządu. Choć to złe porównanie i krzywdzące. Broniewski był piewcą komunizmu, ale zdolnym, ten po prostu jest ohydnym czopkiem bez talentu, za to z żenującym medalem od miernego prezydenta.
Smutne to, że młodzież nie lubi czytać, ale zastanówmy się, czy to nie edukacja jest temu winna? Staram się, by moje dzieci lubiły poezję i to jest droga przez mękę. Z prozą jest łatwiej, ale jeśli nie nauczymy dzieci czytać teraz, za kilka lat nie będzie dla kogo pisać, no chyba, że wyłącznie scenariusze telewizyjnych seriali.   

A muzyka? Jaką rolę odgrywa w Twoim życiu?

Muzyka to długa historia. W domu było radio, a w nim grała Trójka. To kiedyś było doskonałe radio, najlepsze i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będzie. Magnetofonu nie miałam długo, dostałam go już w liceum. Tylko, że do słuchania muzyki nie był mi potrzebny własny. Odkąd pamiętam miałam Edytę. Mieszkała długo piętro niżej, miała dwóch dużo starszych braci, a oni mieli dobry gust i szpulowy magnetofon, tego pierwszego nie pamiętam, tym kolejnym była Aria. Nagrywali nocne audycje, całe płyty. Znałam mnóstwo dobrego rocka nim dowiedziałam się czym jest. Deep Purple czy Pink Floyd były dla mnie normą w czasach, gdy na ścianie wieszało się plakaty z Modern Talking czy Europe. Podobnie Lista Przebojów Trójki, to było takie małe cotygodniowe święto. A potem nastał czas baletów i trochę się pogubiłam w popie, który w tamtych czasach wcale nie był jeszcze tak koszmarny jak dziś. Nadal mam sentyment do wielu wykonawców z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych a wiele utworów budzi uśpioną łezkę w oku. Potem zdarzyło mi się kilka razy współprowadzić rockotekę, to były szalone czasy liceum...
Teraz chyba wciąż się rozwijam, przebrnęłam przez czas zachwytu muzyką reggae i bardzo lubię wielu zwłaszcza krajowych wykonawców, przerobiłam zimną falę i uwielbiam jej mroczne dźwięki, często sięgam po poezję najchętniej w wykonaniu Czyżykiewicza, czasem Turnaua i obu tych panów udało mi się zobaczyć na żywo w Sulęcińskim SOKu, było bajecznie. Żałuję, że nigdy nie posłucham na żywo Ciechowskiego z Republiki. To był gość!
Ale to nie jest tak, że słucham tylko Polskiej muzyki, nie wyobrażam sobie pisania książek bez ścieżki dźwiękowej z Miasteczka Twin Peaks, czy Ostatniego Mohikanina, uwielbiam muzykę z Piątego elementu, a prócz tego Portishead, Gotan Project, czy Anję Garbarek.
Nie da się wymienić wszystkiego i jestem pewna, że zapomniałam o wielkiej ilości muzyki, którą uwielbiam, ale z sympatią wspominam i wracam do Dżemu, Hey, SDM-u i innych piosenek, które dawno temu śpiewaliśmy na ogniskach i imprezach. Z dziećmi przerobiliśmy nawet Sidneya Polaka- a co, mama musi być na bieżąco a muzyka gra zawsze i wszędzie.

Jesteś bezkompromisowa w opiniach na wiele tematów, nie bywa Ci z tym ciężko?

Ciężko? Nie, raczej nie. Lubię fakt, że mam własne zdanie. Nie znoszę ciemnoty. Uważam, że każdy ma prawo głosić swoje poglądy, ważne, by nie napadał personalnie na innych ludzi. Mierzi mnie fakt, że ktoś próbuje mnie strofować lub pouczać, bo mam inne niż on zdanie a o drgawki przyprawia mnie, gdy to się dzieje na mojej ścianie na fejsie.
Cenię w sobie to, że jestem intelektualnie uczciwa. Mój dom jest moim domem. U siebie zawsze mówię co myślę i nie pozwalam, by mi ktoś po chamsku z buciorami wlazł do sypialni i mówił jak mam żyć, do kogo się modlić i kogo całować po rękach.  Na to samo nie pozwolę sobie w Internecie. Ban i won!
Nie zdobędę sobie fanów odpowiedzią na to pytanie, a jednak cieszę się, że padło.
Deklaruję się jako przeciwniczka wszystkich religii. Mam ich dość! Wszystkich. Nie żyjemy w Republice Gileadu. Niech nikt nie próbuje mi narzucać swoich poglądów. Biblia i Bóg – szacun, ale wszelcy pośrednicy, kościoły, kongregacje, zbory i przedstawiciele religii niech się ode mnie trzymają z daleka, bo jak napisał mój ulubiony noblista Józef Brodzki: „wśród wyznawców każdej wiary są mordercy i ofiary”,  niech najpierw zrobią u siebie porządek, nim zaczną mówić innym, jak mają żyć. Proste.

Osobiście uważam, że ludzi którzy czują i myślą tak jak ja jest więcej, dużo więcej, ale popadli w marazm i konformizm. Obchodzą święta, bo tak wypada, składają sobie życzenia, bo jest taka tradycja, a ja nie chce tak żyć i nie będę. Nie będę udawała, że święto światowego konsumpcjonizmu, które w tej chwili ogarnęło nawet Japonię wywołuje we mnie wzniosłe uczucia. Ludzie, no kto w to wierzy? Jakie urodziny Jezusa? Żydzi nie obchodzili urodzin. Data jest przypadkowa, bo pasowała do rzymskich Saturnaliów i narodzenia Mitry na wschodzie – ot zimowe przesilenie, ale kościół wiadomo zaadaptował już tyle pogańskich zwyczajów, że jeden więcej czy mniej na nikim nie robi różnicy. Mi robi, ja tak nie chcę. Bawcie się beze mnie.

Kiedy mam dość, mówię dość, głupotę nazywam głupotą a chamstwo chamstwem bez upiększeń, bo świat jest pełen idiotów, którzy żyją w przekonaniu, że zawsze mają rację. Trzeba im mówić: „nie!” Nie lubię ich, nie chce się z nimi cackać. Lubię mądrych i fajnych ludzi. Ciepłych i serdecznych, cenię nieobłudną życzliwość. Wierzę, że tacy jesteśmy, ale gdy źle trafiam, mój rozmówca przekonuje się o tym pierwszy i wtedy jak nigdy wierzę, że cenzura bywa szkodliwa, bluzgam, bo czuję , że trzeba. Dobrze mi być sobą, a że bywam suką, cóż, każdy ma taki pancerz, jaki sobie wyhodował.  Nie będę nikogo udawała. Nie muszę i nie chcę. Jestem jaka jestem, ba! Nawet mam czelność myśleć o sobie, że jestem dobrym człowiekiem :)

pięć pytań do... Anity Scharmach


Wpadłam na pomysł przybliżenia Wam sylwetek polskich pisarek i pisarzy w formie krótkiego wywiadu. Jest to pięć pytań, na które raz w tygodniu będą odpowiadali nasi rodzimi twórcy. Na rynku wydawniczym, pośród dostępnych wielu zagranicznych pozycji, znajdziemy perełki polskiej literatury, które nie tylko dorównują, ale niejednokrotni przewyższają literaturę zagraniczną.
Przeciwstawiam się stwierdzeniu Stanisława Jachowicza, jakobyśmy chwalili cudze swojego nie znając.
Znamy i chwalić będziemy.


Dzisiejszym gościem jest Anita Scharmach. Kobieta niezwykle wrażliwa, pisarka, mama, żona i oddana braciom mniejszym opiekunka. Pamiętacie dwie znajdy, których życie uratowała Jej miłość? To Halinka i Ferdzio. Anita jest również fanką fotografii. Jej prace znajdziecie na instagramie oraz Fb. Oczywiście gorąco zapraszam na profil autorki.
A teraz pytania:


1. W swoich powieściach bohaterowie mieszkają w Trójmieście, czy to również Pani miejsce na Ziemi?
Mieszkam w Gdyni, dlatego łatwiej jest mi pisać o miejscach, które znam.Czy to jest moje miejsce na Ziemi? Hm, moje miejsce jest tam, gdzie moja rodzina. Jeśli byłby to drugi koniec świata i miałabym mieszkać tam z bliskimi, dokładnie tam byłby mój zakątek.


2. Czy łatwo było wydać Pani pierwszą powieść?
To tak jak z rozmową kwalifikacyjną. Składasz CV potencjalnemu pracodawcy i albo zaproszą Cię na rozmowę, albo nie. Albo spodobasz się Ty i spełniasz warunki pracodawcy, albo nie. Tak też było w moim przypadku. Napisałam powieść, wysłałam do Wydawcy i najprawdopodobniej spodobała się na tyle, że postanowili ją wydać. Z tego "angażu" wydane zostały cztery moje powieści, ale jak mawiał Einstein "obłędem jest powtarzać w kółko tą samą czynność oczekując innych rezultatów", dlatego podjęłam decyzję o wysłaniu powieści do Wydawcy, który spełniłby moje warunki i tym samym zasiliłam grono autorów z Wydawnictwa Prószyński i s-ka.



3. Czy oprócz pisania, ma Pani jakąś pasję?
Owszem. Lubię fotografować, choć jestem amatorem. Uszczęśliwia mnie kropla deszczu na liściu, którego zieleń cieszy oko, czy wschód słońca nad morzem. Jestem w stanie wstać skoro świt i udać się na plażę, aby powitać dzień. Staram się to wszystko co widzę uchwycić w okienko aparatu i zachować na dłużej. Nigdy jeszcze nie fotografowałam ludzi, ale i na to pewnie przyjdzie pora, choć mam wrażenie, że to są zdjęcia udawane. Przecież słońce czy kwiat nie pozują, po prostu są i to jest w tym najpiękniejsze. Natomiast zwierzęta są wdzięcznymi modelami do fotografowania. Nie udają. Są fantastyczne. Lubię też pisać wiersze, ale te chowam do szuflady. W powieści "Mogę wszystko" próbowałam przemycić kilka, jednak wydaje mi się, że lepiej czułyby się w osobnym tomiku, niż poutykane między kartami powieści obyczajowej. Może kiedyś pokuszę się o wydanie tomiku, kto wie? Przecież marzenia należy spełniać.




4. Gdyby miała Pani opisać swe życie jednym cytatem, jak on by brzmiał?
Ciężko w kilku słowach zmieścić cały swój świat, jest jednak cytat który bardzo lubię. Są to słowa niezwykle mądrego człowieka Alberta Einsteina, którego sentencje bardzo cenię:"Są dwie drogi, aby przeżyć życie. Jedna to żyć tak, jakby nic nie było cudem. Druga to żyć tak, jakby cudem było wszystko."



5. Plany na przyszłość?
Po prostu cieszyć się życiem, spełniać się w roli mamy, napisać mnóstwo powieści, najlepiej bestsellerowych😁, być szczęśliwym,
zdrowym Człowiekiem.


Pięć pytań do... Adriana Bednarka

Wpadłam na pomysł przybliżenia Wam sylwetek polskich pisarek i pisarzy w formie krótkiego wywiadu. Jest to pięć pytań, na które raz w tygodniu będą odpowiadali nasi rodzimi twórcy. Na rynku wydawniczym, pośród dostępnych wielu zagranicznych pozycji, znajdziemy perełki polskiej literatury, które nie tylko dorównują, ale niejednokrotni przewyższają literaturę zagraniczną.
Przeciwstawiam się stwierdzeniu Stanisława Jachowicza, jakobyśmy chwalili cudze swojego nie znając.
Znamy i chwalić będziemy.


A z racji wczorajszego święta, warto posilić się o męskie spojrzenie na sprawę literatury.
Pięć poniższych pytań przybliży Wam postać Adriana Bednarka.
Urodzony w Częstochowie, absolwent Akademii Ekonomicznej w Katowicach.
Zafascynowany tematyką kryminalną. Autor pięciu thrillerów psychologicznych, wziął dotąd udział w dwóch antologiach.
PS. Pytanie trzecie bardzo mnie zaintrygowało :-) Thriller erotyczny w wykonaniu tego autora to może być niezwykle ciekawe doznanie :-) 
A oto pięć pytań do Adriana:

1 Dlaczego głównymi bohaterami Twoich książek są wyrachowani, przerażający przestępcy. Tacy jak Kuba i Sonia z diabelskiej serii czy Reżyser ze „Skazanego na zło”? Czemu uczyniłeś ze zbrodni doskonałej swój „znak firmowy”?
Od zawsze fascynowała mnie zbrodnia a konkretnie ludzie popełniający najcięższe przestępstwa. Ich psychika, problemy, motywacja i dzieciństwo, bo nawet najgorsi mordercy rodzą się niewinni, jak wszyscy. Na swój sposób lubię towarzyszyć swoim fikcyjnym zbrodniarzom w drodze przez życie, poznawać ich, pakować w coraz większe tarapaty a potem z nich wyciągać. Sprawia mi to frajdę ,więc o tym piszę. Poza tym uważam, że dokonywanie przestępstwa tak, żeby uniknąć za nie odpowiedzialności jest znacznie ciekawsze niż zabawa w detektywa i łapanie przestępców.

2  Jak to robisz, że większość czytelników pała sympatią do Kuby Sobańskiego, prawnika i seryjnego mordercy z Krakowa, głównego bohatera powieści o Diable? Raczej nie jest to zasługa jego ponadprzeciętnej urody, specyficznego charakteru czy wyjątkowej zdolności do manipulacji. Musi być w tym coś jeszcze.  
 Nie robię nic specjalnego.  Opisuję życie seryjnego mordercy, jasną ( o ile tak to można nazwać) codzienność i mroczną stronę jego duszy zgodnie z podszeptami wyobraźni. Sam często jestem zaskoczony tak dużą sympatią do młodego mężczyzny polującego na piękne brunetki. Choć potrafię zrozumieć czytelników. W ciągu kilku lat Kuba stał się nieodłączną częścią mojego życia, ja też darzę go bardzo pozytywnymi uczuciami. Nasze wspólne „polowania” uzależniły mnie od pisania.

3  Czy zamierzasz odejść od gatunku i stworzyć coś zupełnie innego niż mroczny thriller? A może już stworzyłeś? Jest jakiś gatunek którego nigdy byś „nie ruszył”?
 Na moim dysku koczuje, licząc z opublikowanymi, osiemnaście powieści. Zdecydowaną większość stanowią thrillery, ale jest też akcja, typowy kryminał a niedawno zdarzyło mi się napisać thrilleroromans, którego zakończeniem zaskoczyłem samego siebie. Ponieważ w większości swoich książek nie unikam erotyki, marzy mi się napisanie thrillera erotycznego i ten pomysł coraz bardziej dojrzewa w głowie. Być może zabiorę się za realizację jeszcze w tym roku. Natomiast wiem, że nigdy nie napisałbym powieści w której wszyscy bohaterowie zaczynają i kończą żywi :) Zbrodnie są nieodłączną częścią mojej twórczości. Chyba nigdy nie zabrałbym się też za fantastykę.

4 Masz jakiś ulubiony program do pisania, który wpływa na twoją pracę twórczą czy jest ci kompletnie obojętne na czym piszesz?
 Zdecydowanie moim najlepszym przyjacielem jest Word 2010, raz próbowałem nowszego, napisałem jakieś pół strony i od razu go odinstalowałem. Piszę tylko czcionką Calibri 14, inną nie umiem. Traktuję swojego Worda jak najprawdziwszą maszynę do pisania. Tak wygląda podejście do klasyki faceta, który był nastolatkiem na przełomie lat 90 i 2000;)

5  W Twoim biogramie można przeczytać, że pisanie uważasz za swój największy nałóg. Skoro ten jest największy, jakie są pozostałe?

Trochę by się nazbierało... Pisanie jest na pierwszym miejscu, na równi z codziennymi treningami bez których nie wyobrażam sobie funkcjonowania. Dalej wymieniłbym czytanie, żużel, marlboro czerwone i hurtowe ilości espresso przyjmowane każdego dnia. Ale staram się nie traktować tego jako nałóg a jako codzienną rutynę, wtedy brzmi lepiej ;) 


Pięć pytań do.... Krystyny Śmigielskiej

Wpadłam na pomysł przybliżenia Wam sylwetek polskich pisarek i pisarzy w formie krótkiego wywiadu. Jest to pięć pytań, na które raz w tygodniu będą odpowiadali nasi rodzimi twórcy. Na rynku wydawniczym, pośród dostępnych wielu zagranicznych pozycji, znajdziemy perełki polskiej literatury, które nie tylko dorównują, ale niejednokrotni przewyższają literaturę zagraniczną.
Przeciwstawiam się stwierdzeniu Stanisława Jachowicza, jakobyśmy chwalili cudze swojego nie znając.
Znamy i chwalić będziemy.


Kolejną osobowością, której spojrzenie pragnę Wam przybliżyć, jest Pani Krystyna Śmigielska.
Osoba niezwykle skromna, wnikliwie oceniająca zastałą rzeczywistość. Autorka dwunastu opublikowanych prac. Oto pięć pytań.


1.      Artyści to według Pani...
…ludzie z defektem. Niektórzy potrafią go maskować, udając, że nic im nie dolega. Posiadają łatwość w posługiwaniu się pędzlem, spod ich pióra wychodzą ciekawe, zwarte teksty, zanucą ze słuchu każdą melodię ot, takie tam uzdolnienia. Umysłami tej wyalienowanej spośród społeczeństwa grupki rządzą silne emocje, nad którymi trudno czasem zapanować. Ostrość widzenia, umiejętność przewidywania, empatia, życie w światach równoległych często okazują się prawdziwym przekleństwem. Cieszę się, że jestem normalna.
2.      Dwanaście książek i…
…chyba wystarczy. Myślę, że moją intymną rozmowę z czytelnikami mogę zakończyć. Nie opowiedziałam wszystkich historii, które nadal rozgrywają się pod moimi zamkniętymi powiekami, nie zbawiłam świata i już wiem, że go nie zbawię. 

   3.      Jeżeli nie pisać to…
…czytać. Starannie dobierać kolejne lektury. Powolutku, bez pośpiechu chłonąć cudze światy, unikając tak dzisiaj powszechnej tandety.
   4.      Żałuje Pani, że…
…nie udało mi się wydać mojej trzynastej powieści. Trzynastka nigdy mnie nie przerażała, tym razem jednak okazała się wyjątkowo pechowa. Dzięki temu posiadam najcenniejszy dla mnie skarb – własną powieść i to na wyłączność!
5.      Żeby marzenia się spełniły…
…wystarczy czasem trochę siły
I cierpliwości odrobinę
Nie chować głowy pod pierzynę
Lecz z podniesioną mknąć przed siebie
Proste!
Więc czemu o tym nie wiem?


Noc, dzień, co lubię ja, co lubisz ty...

No i nas dopadło. Przeczytałam gdzieś ostatnio, że człowiek zawsze przejawiał skłonności do wyolbrzymiania swojej pozycji. I nie chodzi o p...